Niets te klagen

Eindelijk weer nieuws van het front. De postduiven waren op en internet was dood. Maar we zijn weer even boven water. De wifi dichtheid op de campings is niet om over naar huis te schrijven. Dus daarom een paar dagen geen verhaaltje geschreven op de blog.

Na regen wind en kou eindelijk de zon. Strakke blauwe lucht en weinig wind. Heerlijk fietsen met 33 graden en in de volle zon klost het zweet over je voorhoofd, je armen en benen worden rood gebrand en je kunt drinken zoveel je wilt je blijft dorst houden. Dus niets te klagen. Twee dagen reden we na een lange en warme rit een camping op en Piet begon gelijk te roepen: Bier!,Bier! ...De campinghouder kwam aanlopen en Piet zei gelijk ik wil eerst 2 koude biertjes . Oké kom maar mee zei de beheerder. Hij geeft Piet zijn biertje en daarna een aan mij en draait zich weer om. Doe er nog maar een zei Piet. Zo warm was het nou maar niets te klagen hoor zolang er maar wat te drinken is.

Maar met de camping dichtheid in dit gebied is wel erg slecht. De weinige campings die in het boekje of op de kaart staan zijn niet te vinden of nog gesloten. Vrijdag kwamen aan bij de enige camping in de omgeving was die gesloten. Net verkocht en de nieuwe eigenaar een prof wielrener uit de franse selectie, ging het de komende maanden opknappen. Gelukkig wou hij voor een stel goede fietsers wel een uitzondering maken. We hadden de camping voor ons zelf. De douches waren wel koud maar een kniesoor die daar op let, zeker zolang onze franse profrenner de belgische biertjes bleef aanvoeren. En dan zaterdag. Van de drie campings die er hadden moetn zijn niets te vinden. Uiteindelijk vinden we een gesloten camping waar wat jongelui rondliepen die een feestje s'avonds gingen bouwen. We zijn er gewoon gaan staan , de douches die open waren gebruikt en s'avonds gezellig van de muziek kunnen genieten zonder een cent te betalen.

Daarna volgde eindeloze lange lege wegen nadat we door de bekende wijnstreek in de Dordogne waren gereden. Daar heten de huizen allemaal chateau staat lekker chique op het wijn etiket. We reden nog door het bekende wijnplaatsje St-Emilion. Een toeristisch plaatsje met veel wijnwinkeltjes waar je zogenaamd goedkoop dure wijn kunt kopen. Nou bij de AH zie je dezelfde wijn minstens 30% goedkoper. Maar hier kun je wel de wijnboer'zijn vrouw en boerenmeiden ontmoeten die met hun blote voeten in jouw wijn hebben staan trappelen.

Na de wijnstreek dus de lange wegen. Echt wegen van meer dan10 km kaarsrecht en verder niets te zien. Saai! Opeens staat er een bord waarop aangeven een bocht- dat is voor de mensen die ondertussen in slaap zijn gevallen door de saaie lange weg. Piet wakker worden bocht naar links roep ik. Even sturen en weer 10 km rechtuit. We kunnen de automatische pilot weer aanzetten. Tenslotte landen we in een plaatsje Peyrehorade zo'n 90 km van de voet van de Pyreneeën. We moeten ons weer in slag in de rondte fietsen om een camping te vinden. Uiteindelijk staan we bij een boer die een kleine camping heeft. Er zijn dus ook heel aardige franse mensen . De boer biedt ons gelijk een biertje aan. Dat is een goed begin. S'avonds fietsen we naar het stadje om wat te eten. Na drie keer de stad te zijn rond gereden , wel zes keer over dezefde rotonde en vier keer de brug over is het duidelijk : alle restaurants zijn dicht. Eten die fransen niet op zondag buiten de deur? Uiteraard zijn de winkels ook dicht. Geen wonder dat het franse platteland leeg loopt. Er is niets te eten alleen velden vol druiven, gewassen en fruit. Maar gelukkig hebben wij een aardige boer getroffen. Na ons verslag over de teleurstellende tocht naar het stadje biedt moeder de boerin een boeren omelet aan. Nou daar zeggen wij geen nee tegen. Even later wordt ons een heerlijke pompoensoep geserveerd en later boeren omelet met spekjes e.d. met stokbrood. En helemaal voor elkaar hebben we het als de boer na onze vraag waar we brood kunnen kopen aanbiedt het de volgende ochtend voor ons mee te brengen. Tja met zulke mensen wil ik misschien toch wel op het franse platte land wonen.