Vanochtend om 0530 begon op de natuurcamping het leven. De haan die vrij rond liep besloot om naast onze tent maar eens reveille te kraaien. Omdat we er niet gelijk uitkwamen heeft hij dat maar eens tig keer herhaald. Ik riep nog: Ik pak mijn zakmes en ik zal je eens een kopje kleiner maken. Hij was niet onder de indruk ondanks mijn ervaring met het slachten van een kip met een bot mes. Voor mij voorlopig geen natuurcamping meer tenminste geen met loslopend gevogelte.

We waren dus op tijd op en op tijd weg. Maar we wisten nog niet dat we een zware dag tegemoet gingen. Piet en mijn gps hadden ruzie. Ze wezen ons verschillende kanten op terwijl er naar onze mening dezelfde route instond. Dus we gingen af en toe de verkeerde kant op. Het was een route van 110 km met veel klimwerk totaal iets van 1200 hm en dat is met bepakking best stevig. Kwam nog bij dat we volgens meneer Benjamin (de bedenker van de route) vaak onverharde paden moesten pakken.

Eindelijk kwamen we op een wat gemakkelijker stuk: een oude treinspoor de Vehnbahn die geasfalteerd was en dat loopt als een trein. Met meer als 30km/u dieselden Piet en ik met onze volgeladen ijzeren rossen over het oude spoor en probeerde we ons slechte gemiddelde van dag wat op te krikken. Helaas was het te snel afgelopen want de Belgen moesten zonodig uitgerekend als wij erlangs komen de boel opnieuw asfalteren. Er lagen nu alleen nog grote scherpe kiezelstenen als onderlaag voor het asfalt waar wij met onze gewichtige fietsen ver inzakte. Dus maar een omweg genomen. Onderweg nog lekker geluncht. We bestelde beide een kippetje echter die was op. Toen dacht ik nog even terug aan die haan van vanochtend. Had ik hem toch maar onder elastieken achter op de fiets gebonden.

Verder heeft Piet vandaag geen grappige dingen mee gemaakt. Maar hij was wel erg blij toen we vandaag in Dasburg de camping opreden en ze hadden een lekker koud biertje.