Back to luxery

Ik ben net thuis gekomen en dat is natuurlijk weer even wennen. Na 12 dagen back to basic is het nu weer allemaal erg luxe. Ik doe de deur van mijn ijskast open en pak er een lekker koud biertje uit. Die had ik niet in mijn tentje. Ik ga zitten op een normale stoel en heb een tafel voor me waar ik mijn bord met eten op kan zetten. Dat stond de afgelopen tijd op de grond in het natte gras. Wil ik een kopje koffie dus ik op het knopje van de automaat. Geen water meekoken op een gamel brandertje. Regent het kan ik hier normaal lopen en zitten in de kamer. Terwijl ik dit schrijf komt het weer met bakken de hemel uit maar nu zit ik lekker binnen. In mijn tentje van 2 m3 kon ik alleen liggen en omdraaien was al lastig. Zo kan ik nog wel even door gaan. Wat ik maar wil zeggen wat hebben we het toch goed in ons normale leventje. En dat is nu net een van de dingen waar je achter komt bij zo'n fietsvakantie als afgelopen dagen. Wat heb je er van geleerd zullen sommige zich afvragen. Nou dat zijn zeker de volgende zaken:

- je kunt goed langer tijd zonder luxe. Mijn hele bezit zat in een paar tassen en mijn leefruimte in de tent was beperkt tot 2 m3. Je hebt niet veel nodig om te kunnen overleven.

- Krant en tv zijn niet belangrijk. Ik heb ze geen seconde gemist. Even geen wereldrampen, terroristische aanslagen, economische crisis, vluchtelingen problemen , eurocrisis, natuurrampen e.d. Tegenwoordig willen we deze zaken van seconde tot seconde kunnen volgen. Vroeger gebeurde deze zaken net zo goed maar wisten we het niet.

- Ik kan goed tegen lange tijd alleen zijn. Ik begin niet tegen mezelf te praten. Met zijn tweeën is natuurlijk een stuk gezelliger.

- Het is wel fijn een doel te hebben waar je naar toe wilt . Zoals Santiago of Rome. Een rondreis is wat dat betreft toch minder uitdagend.

- Ook praktische zaken heb ik geleerd zoals wat je wel en niet moet meenemen. Uiteindelijk heb ik ook nu toch nog teveel meegenomen.

Maar waarom begin je aan zo'n reis? De fysieke uitdaging, de back to basic uitdaging. Ook het reizen zelf uiteraard over een mooie route met prachtige natuur en soms ook interessante dorpen en steden. En lekker los van de normale dagelijkse beslommeringen, even uit de sleur en lekker met jezelf bezig. Vooral tijdens de uren op de fiets kun je goed nadenken, een eind weg fantaseren en je verwonderen over alles wat je ziet onderweg. Sommige van die zaken zet ik dan om in een verhaaltje.

Natuurlijk je maak leuke en vervelende dingen onderweg mee. Maar dat zijn geen tegenslagen maar uitda. gingen en avontuur.

Tenslotte vandaag vanuit Velden naar huis gereden en nog even bij Theo (broer van José) op de koffie geweest. Hij wou me eerst niet binnen laten want hij laat geen vreemden binnen. Hij zag mij en mijn fiets niet en pas toen ik rondjes door zijn tuin begon te rennen ging het slot van de deur. Ook daar stond het bier oud te worden dus heb ik de voorraad maar met eentje verminderd. Het was tenslotte nog maar 55 km naar Ede. Toen ik weer in de buurt van Ede was kwam ik onderweg een WVEde toerder tegen. Dick dacht zeker dat ik aansloot maar dat heb ik maar niet geprobeerd. Eerst even afladen thuis dan gaat dat weer. Maar dat zal toch niet voor het weekend zijn voordat ik weer op de fiets stap. De volgende reis? In ieder geval staat op de planning de reis naar Rome een keer afmaken samen met Piet.

Ik zet er morgen nog een aantal ontbrekende foto's op.

Iedereen bedankt voor de leuke reacties op mijn verhalen en tot de volgende reis.

Vlam in de pijp

Dit is het op een na laatste verhaal van deze reis.Morgen ben ik weer thuis als alles goed gaat. Gisterenochtend toen ik wakker werd op de camping in zuid Limburg zag het weer er goed uit en ik besloot om maar een dagje te blijven staan. Ik heb lekker gelezen in het zonnetje en s'middags naar Valkenburg geweest en wat rond gelopen. Dus geen spannende dingen beleefd. Vandaag geluk gehad met de buien. Ik zat net ergens te lunchen toen er weer een enorme stortbui over kwam. Verder is het droog gebleven tot aan de camping in Velden en de tent stond en het begon weer te regenen. Eerst maar even schuilen en later inruimen en douchen.

Het werd een snel ritje vandaag. Met de vlam in de pijp ofwel wind in de rug was ik al snel in Venlo. De navigatie op mijn gps kon het niet bijhouden en verschillende keren liep ik vooruit op de aanwijzingen met als gevolg dat ik natuurlijk verkeerd afsloeg of reed. Je moet echt een schildpadden tempo rijden wil je daar mee thuiskomen. Ik heb maar zoveel mogelijk vooruit gekeken zodat ik ongeveer wist welke kant ik op moest. Normaal heb ik de navigatie niet aan staan. Maar deze keer heb ik mijn gps eens een route laten bepalen. Best aardig want je rijd opeens heel anders dan je zelf zou plannen. Ik heb in ieder geval een stukje Limburg gezien waar ik nog nooit eerder was geweest. Leuke dorpjes en verborgen kastelen, maar ik zal ze niet beschrijven. Je moet ze zelf maar een keer ontdekken. In Venlo heb ik even een kopje koffie gedronken bij mijn broer John en zijn vrouw Leen. Over een paar jaar gaat hij met me mee zegt hij. Ik ben benieuwd. Hij zal eerst klaar moeten zijn met de verbouwing/renovatie van zijn klooster. En aan zijn fietsconditie moeten werken. De conditie van een bouwvakker is niet hetzelfde als een fietser denk ik. Maar goed ik hoop dat het lukt met hoe meer broers ik kan fietsen hoe liever.

Ik kwam wel weer door Beesel en zag dat de draak een ei had gelegd. Draken leggen eieren wist je dat? Waarschijnlijk omdat het toch een soort vogels zijn. En in het dorp kon je een echt drakenbiertje "vuur en vlam" drinken. Dubbel of tripel gebrand. In Beesel houden ze de traditie van St Joris en de draak in ere. Elk jaar moet er iemand geofferd worden to op een gegeven moment de schone jonkvrouw de pineut is. Ja en dan staat er natuurlijk opeens een ridder klaar op haar te redden. Diit wordt elk jaar nagespeeld. Tja je moet iets verzinnen om als dorp de aandacht te trekken. Al die dorpen aan de Maas zijn toeristen bolwerken geworden met massa's restaurantjes met luxe terrassen waarbij ze wedijveren om het gezelligste terras. Als het begint te regenen rolt het scherm automatisch uit. Is het een beetje koud doen ze de terrasverwarming wel even aan. Zo komt het nooit goed met de opwarming van de aarde.

Ik heb onderweg ok weer een hoop ploeterende boertjes gezien. Met pompen proberen ze het water van hun akkers af te halen. Ik heb asperge velden gezien waar de kopjes niet boven het zand maar boven het water uitstaken. En ondertussen smeren ze de wegen ook nog vol met hun op en neer gecrost met de grote tractoren waar kubieke meters zand en modder in de groeven van de banden blijft plakken. Een boertje was zo geconcentreerd bezig dat hij mij blijkbaar niet zag en knalt zo met zijn tractor de weg op. Gelukkig houd ik rekening met dergelijk aanslagen en kon net uitwijken. Tja toch maar even de huid vol gekafferd. Dat lucht even op en de schrik zakt sneller weg. En het boertje? Die zat ook even van schrik rechtop in zijn tractor door mijn scheldkanonade.

Natte boel

Vanochtend vertrokken vanaf de camping in Hamoir.

Ik heb vannacht toch wel mijn pod, het hobbit hol gemist want het ging vannacht weer behoorlijk te keer. Stevige regenbuien bleven maar voorbij trekken.Het was tijdens inpakken en ontbijt gelukkig nog even droog. Maar de tent was uiteraard kletsnat.

Het was verder ook geen fraaie dag vandaag. Regen, miezel, koud en af en toe een straal zon. Totaal 96 km en 1260 hm gereden.Het was constant aan en uit doen van regenkleding. Met de regenkleding aan en even een droge periode krijg je het bergop rijden snel te warm. Ook dit stuk van de route was niet erg interresant. Ik heb me opnieuw verwonderd over de Belgische wegen. Een lappendeken van aan elkaar gebreide stukjes oud en nieuw asfalt met of zonder kiezel deklaag en dit dat doorspekt met groeven, gaten en putten. Het was vooral met afdalen bij het natte wegdek weer goed oppassen. En dan de dorpen en steden in dit stuk Wallonie. Een allegaartje van huizen. Van nagebouwde kastelen, luxe villa's, gerestaureerde huizen, krotten naar bijna onbewoonbare huizen. Niet vreemd zou je denken dat heb je overal. Maar hier presteren ze het zo door elkaar te mixen dat van enige eenheid en op elkaar afgestelde bouwstijl absoluut geen sprake is.

Uiteindelijk reed ik dit stiuk lelijk België uit richting Maastricht en kwam nog langs het oude NATO hoofdkwartier dat daar in de grotten verscholen lag. Ik was daar vroeger weleens een paar keer binnen geweest. Dat ging toen niet zomaar als je daar niet werkte. Zonder veiligheidsverklaring kwam je niet binnen.

Nog even langs het vrijthof in Maastricht gereden maar geen André Rieu vandaag; ik ben een maand te vroeg. Toen maar doorgereden naar Valkenburg. Ik sta nu op een camping Schin op Geul onderaan de Keutenberg.Het was net weer een periode van even goed weer en ik dacht laat ik toch maar weer de tent opzetten. De tent stond en ik sta onder douche en het begint weer te hozen. Ja je wordt er niet vrolijk van ; je kunt nog geen 5 minuten droog buiten zitten. Ik ben maar een uitgebreid menu gaan eten in een restaurant. Heb ik net afgerekend en wil ik weg gaan begint het weer enorm te hozen. Dan nog maar een kop koffie.

Het is hier erg rustig zowel in de restaurants als op de camping. Maar wat wil je met zo'n pokken weer. Alleen de die-hards zitten nu nog in hun caravannetje op de camping. Dat zijn toch overwegend de ouderen. Zeg maar de 60 plusser. Die laten zich niet afschrikken door een buitje en zijn ook de groep mensen die voor een belangrijk deel zorgen dat de toeristen economie blijft draaien. Zij zijn verantwoordelijk voor de goede omzet in campers en luxe caravans en zorgen voor volgeboekte hotels en restaurants. Maar ze zijn ook sportief want zij wandelen en fietsen hele dagen terwijl de jongelui tegenwoordig zich liever laten zien op een festival of in een bar. Ja de ouderen zijn toch nog wel ergens goed voor.

Morgen wordt weer zo'n dag heb ik begrepen dus ik stel mijn plan maar bij. Ik zou nog langs Eindoven gaan bij mijn dochter maar dat kwam niet uit. Nu fiets ik terug via Venlo. Afhankelijk van het weer blijf misschien nog ergens een dag hangen.

Cats and dogs

Vanochtend vertrokken vanuit Kautenbach op weg naar België. Het was zwaarbewolkt maar droog. Ik heb mijn helm maar de hele dag opgehouden want ik ken de wegen in België. Die zitten vol met gaten en scheuren waar je met fiets en al in kunt verdwijnen. Het onderhoud aan de wegen hier is onbegrijpelijk. Dan heb je een stuk mooi geasfalteerde weg en je draait de bocht door en je moet in de remmen om te voorkomen dat je de weg aframmelt of in een gat rijdt. Typisch Belgische toestanden.

Na een uurtje of twee fietsen kreeg ik toch wel trek in koffie. Ik kwam nog door Bonnevue in Houfalize waar ik vaker voor een mountainbike weekend ben geweest maar helaas er was niemand aanwezig. Verder is er voorlopig niet veel te zien tot ik plotseling links van de weg een steil weggetje naar beneden zie gaan met daar een soort restaurantje/bar. Ik met piepende remmen naar beneden. Het was een typisch motor kot. Ik kwam binnen en zag ze al zitten; de mannen met kale koppen waar zo een pothelm over heen past en s'ochtends voor 1100 uur al met een stevig biertje voor hun neus. De hoorns van een os en andere motor accessoires hingen tegen de muur. Ruige mannen denk je maar wel grappig als je ze dan plat Vlaams hoort praten. Op trektocht vraagt de bar eigenaar? Ja, met mijn fiets met een één mk motortje. Kom natuurlijk niet zo snel vooruit als jullie met je tig pk motors maar ik kom overal tegenop. Tja toen moest ik natuurlijk wel die ontzettend steile helling naar de weg nog oprijden. Ik zag ze al denken dat lukt hem nooit. Nou mooi wel. Ik moest wel even op de juiste plaats op mijn fiets stappen zodat mijn voeten op tijd kon inklinken , de juiste versnelling voorzetten , voordat ik vol gas gaf. Zo jongens gaan jullie maar weer verder met het onderhoud van je bierbuik.

Ik reed door verlaten boeren gehuchten met onuitspreekbare Franse namen. Weinig te beleven toen ben ik maar op een dorpspleintje met de dorpsfontein en een bankje gaan zitten voor mijn lunch. Die maak ik s'ochtends zelf en kom zo nooit zonder eten te zitten. Behalve morgen misschien want het is zondag en geen brood meer te krijgen. Wat een stilte in zo'n dorp en niemand te zien. Ik zit lekker in het zonnetje te genieten en de vogeltjes fluiten. Maar het kan snel veranderen want ik was het dorp nog niet uit en het begint te onweren en hard te regenen. It was raining cats and dogs. Och ja; heb ik mijn regenkleding niet voor niets meegenomen. Maar uiteindelijk wordt je met regenkleding net zo nat. Ik moest behoorlijk klimmen en je begint te zweten en dat kan niet weg door de regenkleding. En het afdalen over de natte vaak gladde wegen door de koeienstront en andere rotzooi op de weg ging niet van een leien dakje . Ik was een beetje scheiterig en haalde de vaart eruit door veel en voorzichtig te remmen. Het beeld kortgeleden van Piet gevallen en bloedend op de weg blijf je toch bij.

Vandaag net iets minder dan 100 km gefietst maar wel 1460 hm. Dus een stevig ritje met behoorlijk op en neer in de Belgische heuvels. Ik ben aangekomen op een camping in een plaatsje Hamoir. Ik zag het alweer dreigen voor een nieuwe onweersbui dus maar snel een plaatsje gevraagd en de tent opgebouwd. Het zag er al een beetje armoedig uit maar dat is typisch Belgisch dacht ik. Na betaling kreeg ik de sleutel van het toiletgebruik en de douche. Dat vond ik al vreemd. Het toiletgebruik en de de douche op slot? Tja het werd snel duidelijk. Dit was bij veruit de smerigste camping die ik ooit gezien heb. Dat mocht natuurlijk niet iedereen zomaar zien. Na betaling kreeg je de sleutel.Ik weet niet wanneer daar de laatste keer schoon is gemaakt maar dat is beslist maanden geleden. En dan de douche : het water spuitte alle kanten uit de douchekop behalve de goede. Er hing een vies verkleurd douche gordijntje dat je beslist niet wilt aanraken anders kun je weer opnieuw beginnen met douchen. Boven de douche was een soort gaas gespannen waar blijkbaar afval op gestort kon worden. Wastafels ... Tja erg vies dus. En het stonk er. Maar het water wat uit de kraan kwam was schoon en warm. Ik dacht zal ik er wat van zeggen. Toch maar niet. Alleen het idee al om met de uiterst onaantekkelijke smoezielig geklede campingbeheerster in discussie tegaan deed me al huiveren. Och het is maar een nacht dat overleven we wel. Ik was net terug bij de tent en de volgende onweersbui kwam al weer over. Dus maar goed dat ik niet verder gereden ben. Maar eens kijken hoe het met de rest van de Belgen is in dit stadje.

In de Pod

Ja, ik heb vandaag een rustdag maar heb toch maar een klein stukje gechreven.

Vanochtend regende het toen ik wakker werd. Eigenlijk had ik het niet in de gaten omdat ik langs een kletterende beek sta met mijn tent. De hele nacht hoor je water lopen. Je moet er bijna zelf van wateren.

Maar toen ik vanochtend eens naar buiten keek was het wel duidelijk. Geen rustdag zoals ik eigenlijk in gedachte had. Lekker in het zonnetje rustig ontbijten en een beetje lezen, de was doen en buiten drogen. Het wordt voorlopig ook niet droog. Verder rijden dan maar? Nee ik zag dat ze van die mooie houten huisjes verhuurde hier op de camping. Een Pod noemen ze dat. Dus ik heb er eentje gehuurd voor een nacht. Ik mocht er pas om 1100uur in van de uiterst onvriendelijke campinghoudster. Er stonden er minstens 8 leeg maar stel je voor dat ik een paar uur meer zou kunnen genieten van een droog onderkomen. Nee, ga nog maar even twee uur buiten in de regen staan wachten. Het was ook nog een Nederlandse die hier in Luxemburg een camping wilt runnen. Ik heb toen maar ontbeten in de afwasruimte en mijn spullen vast ingepakt.

Ondertussen ben ik verhuisd en zit ik in mijn hobbit hol en voel me net Frodo. Leuk hutje en ik kan tenminste net rechtop staan. Ik heb de was gedaan en binnen opgehangen. Er staat zelfs een kacheltje in en die heb ik maar aangezet om de was te drogen. Kamperen is leuk maar bij regen in zo'n klein tentje waar alleen op je rechter of linkerzijde kunt liggen en niet eens rechtop kunt zitten voel je je net een wentelteef en is een dag toch wel verdomd lang. Maar ik ben er dus uit .De tent staat er nog wel en wacht op een half uurtje zon zodat ik die voor de verandering eens droog kan inpakken.

Verder heb ik geen plannen vandaag behalve een beetje lezen en vanavond een lekkere schnitzel scoren of toch weer een forel aan de haak slaan.

Foto's op deze site zetten is een probleem. Duurt een eeuwigheid. Dus als je wat meer foto's wilt zien kun je het beste op mijn Facebookpagina kijken.

Ik heb inmiddels begrepen dat er voor mij wordt gebeden. Dank je wel schoonzus,schoondochter en zwager En misschien nog wel anderen. Wel graag ook om een beetje zon vragen.

Slakken en duivels

Vanochtend uit Konz vertrokken. Het is weer een mooie fietsdag geworden. Een paar kleine verrassingen onderweg maar dat zijn wij wel gewend. Ik was net 10 minuten onderweg toen ik tegen een enorme hindernis aanliep. Blijkbaar zijn er in Duitsland nog niet genoeg snelwegen en was men begonnen met de aanleg van een nieuwe precies op de plaats waar het fietspad van mijn route liep. Dus geen fietspad meer. Ja dat is dan even zoeken. Na een paar keer tegen dezelfde aanleg autobaan aan te lopen maar een ruime omtrekkende beweging gemaakt en uiteindelijk toch weer de route gevonden. Het laatste stukje langs de Moezel en dan de heuvels in bij Luxemburg. Wat zal ik die rivieren missen. De onduideliijkheid of we nu rechts of links van de Moezel zullen rijden. Ik ben volgens mijn route wel 20 keer de rivier overgestoken. En echt het maakt geen bal uit aan welke kant je fietst , het is aan beide kanten even mooi. En dan de rijnaken volgeladen met bejaarden. De cruises voor de 70+ groepen die in en uit worden geladen op de kades. De mannen met een typische Duitse matrozenpet op en een pot bier voor hun neus en de stuurs kijkende grijze Duitse vrouwen met een glaasje witte wijn voor zich terwijl op de achtergrond Heino met Wie schön am Rhein klinkt. En dan op de fietspaden langs de rivieren. Hordes met fiets toeristen allemaal met fietsondersteuning of compleet elektrische fiets met één tasje achterop om het volgende hotel te halen. Ik tuf ze allemaal voorbij terwijl zij voortploeteren met hun schildpaddentred. Ja de Rhein of Moezel route is echt een aanrader voor de actieve 60+ . Ik heb genoten van de omgeving maar al die slakken op de weg is niets voor mij. Ik heb blijkbaar niet de juiste 60+ instelling. Nu ga ik lekker de heuvels in en na de eerste beklimming ben ik gelijk wakker. Ik ben nu weer de eenzame fietser, hier zie je geen trap geondersteunde toeristen alleen moterbendes. Van die mannen in zwarte leren pakken met grote donkere helmen en soms een vrouw ook in een zwart leren pak tegen hun rug aangeplakt. Als duivels scheuren ze over de bochtige wegen met een zonnetje van 30 graden; zullen ze beslist niet koud hebben en genieten van de omgeving.

Tja en dan Luxemburg! Werkelijk prachtig : mooie dalen, smalle wegen door de bossen langs kleine riviertjes of beken. Onderweg uiteraard nog gestopt voor een kopje koffie met appelgebak. Het duurde wel erg lang voordat het kwam maar toen kwam er een waar kunstwerkje aan. Stukje appelgebak versierd met slagroom een bolletje ijs , chocolade saus sierlijk gedrapeerd op het bord en een blaadje groen en kleurige spikkeltjes. Een picassootje maar waar het eigenlijk omging namelijk het appelgebak was in twee happen verdwenen. Ik betaalde het Franssprekende erg leuk uitziende serveerster en ging verder met mijn tocht door het toch wel erg behoorlijk geaccidenteerde landschap.

Net voor mijn einddoel vandaag nog een beklimming van 500hm met een stijgingspercentage van tussen de 10 en 12% en uitschieters tot 14%. Dat is toch wel heftig met al die bagage op de fiets. Je hebt van die momenten dat je denkt zal ik even stoppen en even bijkomen. Nee, nog een klein stukje we zullen wel bijna boven zijn. En dat dan nog 10 keer en als je dan maar doorzet rijd je toch in één keer naar boven. Uiteindelijk vandaag bijna 110km met 1200 hm gefietst en aangekomen in een camping in Kautenbach. Een dorp met een paar huizen, een hotel/restaurant dat meestal gesloten is heb ik begrepen. Maar goed ik denk dat ik hier toch maar een rustdag neem. Het is een lieflijk dal en ik sta met mijn tentje langs een kabbelende beek. Ook de forel smaakt hier best. Dus maar blijven.

Dus morgen geen avonturen en verhalen, ik heb tenslotte een rustdag. Ik moet wel even de was doen .

Kastelen en kerken

Vandaag weer een mooie dag. De hele dag zon en lekker warm en een beetje winderig. Ik heb wel ver gefietst ongeveer 135 km. In de omgeving Trier was het moeilijk een camping te vinden. De eerste lag pal aan de autobaan, de tweede bleek naar lang zoeken niet meer te bestaan en nu zit ik 6km achter Trier in Konz. Ik zou hier een rustdag nemen maar doe het toch niet. Ook deze camping ligt aan een drukke weg. Dus morgen verder en geen Trier bekijken. Was ook erg lastig om met de fiets door de stad te komen.

Vandaag weer van alles gezien! Het is toch zo mooi als je langs het water fietst met de heuvels op de achtergrond en de zon schijnt. Af en toe zijn er tegenvallertjes maar dat hoort er bij en maakt ook het avontuur. Zo heb ik ook iets om over te schrijven. Dus niemand hoeft medelijden met me te hebben.

Vanochtend reed ik de camping af en binnen 3 minuten reed ik al de smurrie in op het fietspad. Ik moest beide voeten aan de grond houden om te voorkomen dat mijn voorwiel niet onderuit gleed. Het was spekglad en door de bepakking en mijn gladde wegbanden glijd de fiets alle kanten uit. Dan maar zoveel mogelijk over de grote weg, geen bordjes meer volgen die in de richting van de rivier wijzen. Maar dan is het nog lastig. De campinghouders hebben de campings geëvacueerd en alle caravans en campers op het fietspad en de vluchtstrook op de weg gezet. En je ziet hier veel campings, nou ja ondergelopen campings.

Langs de Rijn en Moezel zie je ook veel kastelen en burchten. Oud vervallen, ruïnes of mooi gerestaureerd. Als ik de torens in de verte zie liggen zie ik het al voor me: een schone jonkvrouw opgesloten in de toren die staat te zwaaien naar de ridders die in vol ornaat uitrijden op hun strijdrossen door de poorten van hun kasteel. Wat zouden ze verbaasd opkijken als ze in de huidige tijd plotseling op de autoweg uitkomen en die stroom van toeristen in auto's, motors en fietsers voorbij zagen komen. Vroeger waren wij het gepeupel voor de edelen en nu zijn de toeristen de geldschieters om de kasteelheren hun onderhoudskosten van hun kastelen te kunnen laten betalen.

En dan kathedralen, kerken, kapelletjes, kruisbeelden en kerkhoven, het barst ervan. De een nog mooier als de ander maar ik ben gestopt met overal een foto van te maken. Thuis kun je de talloze plaatjes in je fotoboek of mapjes toch niet meer uit elkaar houden. Wel opvallend dat al die woorden beginnen met de K van katholiek. Als ik nu bij elk van die godshuizen een weesgegroetje had gebeden zou ik nu Sint Gerardus heten. Maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Piet heeft het vorig jaar ook geprobeerd. Bij elke kathedraal en kerk ging hij naar binnen om bij pastoor een stempeltje te halen. Of hij ook met pastoors baas sprak weet ik niet. Maar aangekomen in Santiago was hij net zo min heilig als ik. Ik hoop nu maar dat een lieve schoonzus of schoondochter een gebedje voor mij opzegd. Van mijn eigen familie verwacht ik daar niet zoveel.

Voorlopig ben maar voorzichtig en kijk goed uit.

De nasleep

De nasleep

Gé heeft het hele verhaal over het ongeval al uit de doeken gedaan maar ik heb toch behoefte om van mijn kant ook nog enkele woorden op te schrijven.

Wij zijn maandag avond 30 mei om +/- 20.00 uur weer in Ede gearriveerd, na een reis in een luxe VIP bustaxi. Dinsdag morgen dacht ik rechtstreeks naar het ziekenhuis te kunnen gaan maar dat kan niet. Eerst via de huisarts. Dan het hele circuit af van poli naar afspraak met traumachirurg. Eindelijk vrijdag middag geopereerd en heb een fixateur externe gekregen, volgens Tonio een buitenboordmotor. Deze moet 6 weken blijven zitten. Na een nacht in het ziekenhuis mag ik weer naar huis en is het nu geduld opbrengen en veel rusten. Je merkt toch dat het lichaam energie gebruikt voor het genezingsproces. De pijn valt mee, ik heb een partij pijnstillers mee gekregen uit het ziekenhuis maar ik gebruik er zo weinig mogelijk van. Voor het slapen gaan en ’s morgens als ik wakker word en mijn arm in een positie ligt die niet aangenaam is.

Ik ben blij voor Gé dat hij de stoute schoenen weer heeft aan getrokken en alleen op pad is gegaan. Ik heb tijd zat en kan van zijn mooie reisverhalen genieten. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik wel een beetje jaloers ben op zijn belevingen maar laten we hopen dat ik te zijner tijd weer samen met hem op pad kan.

De hartelijke groeten en tot de volgende reis, Piet