Wasdag

Na zes dagen fietsen beginnen onze fietsbroekjes en shirtjes vreemd te ruiken. De tassen zijn ook weer niet zo ruim dat er voor elke dag een nieuwe onderbroek en fietsbroek in zit. Dus tijd voor een wasdag. Och ja een dagje rust voor de benen is ook niet verkeerd. Het zou vandaag niet gaan regenen dus wassen en drogen moet gaan lukken.

Ja wat doe zo al op een rustdag? Wassen dus, fiets een beetje schoonmaken , tassen die vol modder zitten schoonmaken, dagboek bijwerken, mail lezen, en lekker buiten zitten lezen. Buiten lunchen en verder niets. En vanavond stappen in het dorp. Ik bedoel eten met wat biertjes hoor. De discotheek zal wel dicht zijn.

Gisteravond hadden we een gezellig restaurantje. De serveerster was wel een beetje een griezel. Ongeveer 2 meter lang , benen van 1,5 meter, kort rokje , wit gezicht en een stem als Dracula. En ze sprak ook nog Duits. En zo eentje van eet je bord leeg anders laat ik je niet gaan.Die kom ik liever niet tegen op de camping vanavond.

Och het campingleven is mooi. We zitten nu lekker in het zonnetje met een kop koffie en zijn het leed van gisteren al weer vergeten.

Natuurlijk heb je kleine ergernissen op campings. Meestal overal hetzelfde.

Om te bezuinigen zit er tegenwoordig overal een tijdschakelaar. Sta je lekker te douchen gaat het licht uit. Met een douchemuntje kun je 4 minuten douchen en het licht gaat al uit na 2 minuten. Kun je dus in je blote kont naar buiten rennen om weer op het knopje te duwen. Soms is er een bewegingsensor. Ik als een gek staan springen in die douche maar geen licht. Zijn zeker speciale bewegingen die je moet maken wil die sensor je zien.

Dan heb je ook douches zonder dat je een muntje hoeft te kopen maar moet je elke 10 seconden op de knop rammen. Ben je niet snel genoeg sta je toch weer even droog. Ze besparen tegenwoordig overal op. Gisteren kwamen aan op de camping en mochten we de tent opzetten op het grasveld. Grasveld? Ik dacht dat het een korenveld was zo hoog stond het gras. Ook al bezuinigen op het maaien blijkbaar.

Tja probeer dan maar eens een vlak plekje te vinden als het gras zo hoog staat. Pas als de tent staat je luchtbed erin ligt merk je dat het toch niet helemaal het ideale plekje is. Als ik niet uitkijk rol ik zo bij Piet de tent in.

We zijn net terug van uiteten in het dorp. Helaas een verkeerde keus gemaakt. Wij dachten laten we eens een pizza gaan eten. Van buiten zag het er leuk uit dat tentje.

De eerste indruk binnen ook wel. Maar nadat we de menukaart hadden bestudeerd en eens goed om ons heen gekeken hadden werd het toch al minder. Weg gaan of blijven zitten? Je zit en hebt geen zin om weer verder te gaan zoeken en denkt het zal wel meevallen. De pizza was groot, ruim 30 cm doorsnee, de bodem was goed maar wat er precies bovenop dreef was ondefinieerbaar. Rode smurrie met ? Ja wat precies hadden we ook alweer besteld? In ieder geval niet af te leiden op wat op je bord lag. De eerste happen viel nog mee maar al snel wilden we terug naar onze Duitse griezel van gisteren. De tomatensalade was ook geen succes. Twee tomaten doorgesneden met een scheut olie erop. Ook niet te hard snijden anders stort de tafel in. Tja maar geen nagerecht besteld. Ik denk dat onze pizzaboer de omzet van de week weer binnen heeft. Ik kan me niet voorstellen dat hij veel klanten krijgt.

Morgen eten we gewoon weer 3 sterren restaurant.

Witte vingers

Dinsdag 24 mei

Gisteravond na een regenachtige dag en de tent opzetten in de regenen een nat gras modderveld lekker bijgekomen in een restaurant. Daar hebben we ons vol gegeten en weer warm geworden. Ja en in de ochtend daarna weer regen. Tijdens afbreken van de tent was het even droog maar veel maakte het niet uit alles was toch nat.

Het plan was ongeveer 100km fietsen en col de Donon over. Eerst hebben tijdenlang langs een kanaal gefietst met om de paar honderd meter sluizen. Als je hier met je bootje door wilt neem rustig even de tijd. Toen plotseling een brug. Het fietspad hield op. Wat flikt Benjamin ons nu weer! Een meer als 10 meter hoge brug over het kanaal en aan de ander kant ging het fietspad verder. Maar je moest wel twee steile trappen op. Aan de zijkant een fietsgootje. Met die brede fietstassen past dat niet en daarnaast moet toch echt vaker naar de fitness wil je hier je fiets met bagage omhoog kunnen duwen. En ja wij zijn fietsers; sterke benen, slappe armpjes. Dus alle bagage eraf en die eerst naar de overkant brengen en vervolgens de fiets. Met die tassen leek het de beklimming van de Eiffeltoren wel. Wel een mooi uitzicht op de brug over het waterrijke gebied.

Later die dag volgde de beklimming van de col de Donon. Hoogteverschil ongeveer 530 meter. Valt wel mee denk je maar het was wel in de volle regen en ijskoud. Boven was het minder als 5 graden. Ik stond een tijdje te wachten boven op de top en koelde nog verder af. Piet zei ik het eerst beste bar of restaurant naar binnen. Gelukkig voor ons kwam die al heel snel. Even een uurtje warm worden. Ik had geen gevoel meer in mijn vingers en ze waren spierwit. Na enige tijd begonnen ze langzaam weer roze te worden. Na onze lunch daar weer verder na beneden en ondanks dat we warm waren geworden zaten we weer snel klappertandend op de fiets. De eindbestemming nog ruim een uurtje fietsen en we begonnen al te dromen over een warm knus hotelletje. Maar na een kop koffie ergens en een redelijk weersvoorspelling door de lokale bewoners, die zijn toch betrouwbaar, toch maar besloten op onze tent weer op te zetten. Die waren tenslotte ook nog nat en koud. Konden ze ook droog waaien in plaats van de hele dag in die zak te blijven zitten.

Aangekomen in Villé bleef het voor de verandering eens het droog tijdens het opzetten van de tent.

Rien, rien, rien

Dit was zo'n dag waar je liever niet aan terug denkt. Maar als wij straks met alzheimer achter de geraniums zitten en toch moeite doen om onze belevenissen te herinneren is een stukje geschiedschrijving wel goed. Dus ik zeg er toch maar wel wat over.

Het begon vanochtend al met regen. We moeste de tent in de stromende regen afbreken. Alles gaat nat en ongeorganiseerd de tassen in. Ontbijten was ook al niets want op zondag waren de winkels dicht en konden dus geen inkopen doen. We zijn maar onder een afdakje gaan zitten om koffie te zetten. Echter de lucifers waren vochtig en deden het niet. Gelukkig had Piet nog een snelle Jelle en dat was ons ontbijt. Nou ik kan je nu uit ervaring vertellen daar kom je niet mee tot Peking.

Maar goed we stoppen wel ergens onderweg en nemen koffie met iets. Tja dan ken je Benjamin en Frankrijk nog niet. Onze routespecialist Benjamin stuurde ons langs allerlei kleine dorpjes en gehuchten. Mooie route maar in Frankrijk wonen er blijkbaar geen mensen die koffie drinken in een bar of restaurant in dergelijke plaatsjes. Dan maar lunchen ergens . Nee hoor zelfde verhaal. Rien,rien,rien! Wij hebben 130 km gereden en geen enkele geopende bar of restaurant gezien in de plaatsen waar we door heen fietsten. Ik moet toch eens met die Benjamin praten blijkbaar lust die geen koffie.

Tja en dan het weer! Regen toen we weg gingen, even wat minder onderweg maar bij aankomst in Mittersheim weer volop regen. Lekker in de stromende regen je tent opzetten in een modder grasveld. Nu is tenminste alles nat en vies. Hier hadden we onze rustdag gepland maar dat wordt het ook niet. Morgen weer fietsen.

Dan maar een lekkere warme douche. Piet ging eerst en kwam balend terug. De douche is koud. Toch maar even gaan wassen dacht ik en stapte het douchehokje met chaud binnen. Nou lekkere warme douche hoor. En Piet tja die stapte het douchehokje froid in. Een klein gelukje voor mij dan vandaag.

Maar je snapt wel dat we deze dag snel willen vergeten. O ja, wel 133 km en meer als 1000 hm. Dus het was in alle opzichten afzien voor ons. Maar daar zijn wij goed in.

Vette hap

Zondag 22 mei

Vandaag was een relatief makkelijke dag. Toen we vertrokken van de camping was het droog en bewolkt. Ondanks toch bijna 700 meter klimmen de eerste 70 km ging het relatief vlot. Maar rond een uur of een krijgen we toch wel trek en dan zie je natuurlijk geen stad of dorp waar een restaurant is laat staan dat het open is. Uiteindelijk geluncht in een taverne die er veel belovende uitzag maar helaas toen ik naar het menu vroeg zei men dat ze alleen Chili con carne hadden. Tja dat leek ons toch niet zo uitnodigend met nog de nodige km toegaan. Dus maar een sandwich genomen.

We hebben op dat gebied al de nodige teleurstellingen mee gemaakt. Een restaurant met een bord geopend en met klanten op het de terras maar er komt niemand. Toch maar eens even kijken en aan die deur voelen. Dicht! Blijkbaar denken de andere klanten nog dat ze hier wakker worden en alsnog de boel open gooien. Wij zijn maar snel verder getrokken. Tja veel gesloten deuren. Maar zelfs waar de deur open staat en binnen de tafels gedekt worden kijk men ons verbaasd aan en zegt nous son fermé. Ik begrijp het niet meer blijkbaar zijn alle restaurants gesloten op zondag in het stadje waar we momenteel zitten.Gelukkig vinden we nog een snackbar die open is. Beter gezegd we roken het. Beter een vette hap dan geen hap dachten wij. We moesten ons wel door de vette lucht naar binnen vechten. Keuze tussen broodje hamburger nr 1 t/m 10 aan te vullen met frites . Wel fijn was dat ze tapbier hadden.Waar zie je dat nou in een snackbar in Nederland. Maar met onze buik goed gevuld terug naar de camping en toen opeens paniek.Piet was zijn telefoon kwijt. Wat nu als Ina belt?

Na 3 keer de tent binnenstebuiten te hebben gekeerd en de struiken en het gras in de omgeving op handen en voeten te hebben doorzocht dacht ik zal je wel even bellen. Helaas niets te horen dus die telefoon was niet in de buurt dachten wij. Piet als een gek op zijn fiets naar de vette hamburgertent terug. Zo snel had ik hem vandaag nog niet zien fietsen. Maar helaas daar was die ook niet. Tja wat nu? Piet kruip nog maar eens een keer zijn tent in en struikelt over zijn telefoon. Daar was die dan!

En het geluid stond uit. Tja dan hoor niet als je gebeld wordt. Blijkbaar wou Piet niet meer gestoord worden die avond.

Als een trein

Vanochtend om 0530 begon op de natuurcamping het leven. De haan die vrij rond liep besloot om naast onze tent maar eens reveille te kraaien. Omdat we er niet gelijk uitkwamen heeft hij dat maar eens tig keer herhaald. Ik riep nog: Ik pak mijn zakmes en ik zal je eens een kopje kleiner maken. Hij was niet onder de indruk ondanks mijn ervaring met het slachten van een kip met een bot mes. Voor mij voorlopig geen natuurcamping meer tenminste geen met loslopend gevogelte.

We waren dus op tijd op en op tijd weg. Maar we wisten nog niet dat we een zware dag tegemoet gingen. Piet en mijn gps hadden ruzie. Ze wezen ons verschillende kanten op terwijl er naar onze mening dezelfde route instond. Dus we gingen af en toe de verkeerde kant op. Het was een route van 110 km met veel klimwerk totaal iets van 1200 hm en dat is met bepakking best stevig. Kwam nog bij dat we volgens meneer Benjamin (de bedenker van de route) vaak onverharde paden moesten pakken.

Eindelijk kwamen we op een wat gemakkelijker stuk: een oude treinspoor de Vehnbahn die geasfalteerd was en dat loopt als een trein. Met meer als 30km/u dieselden Piet en ik met onze volgeladen ijzeren rossen over het oude spoor en probeerde we ons slechte gemiddelde van dag wat op te krikken. Helaas was het te snel afgelopen want de Belgen moesten zonodig uitgerekend als wij erlangs komen de boel opnieuw asfalteren. Er lagen nu alleen nog grote scherpe kiezelstenen als onderlaag voor het asfalt waar wij met onze gewichtige fietsen ver inzakte. Dus maar een omweg genomen. Onderweg nog lekker geluncht. We bestelde beide een kippetje echter die was op. Toen dacht ik nog even terug aan die haan van vanochtend. Had ik hem toch maar onder elastieken achter op de fiets gebonden.

Verder heeft Piet vandaag geen grappige dingen mee gemaakt. Maar hij was wel erg blij toen we vandaag in Dasburg de camping opreden en ze hadden een lekker koud biertje.

Strakke vlaggen

Vrijdag 20 mei

Vanochtend om 5 uur dacht ik José is vergeten de luiken dicht te maken. Ik werd wakker van het licht en de vogeltjes die luidkeels aan het fluiten waren. Waar ben ik dacht ik. O ja ik lig in mijn tent. Dat is best weer even wennen. Vooral omkleden in de tent en spullen zoeken. Het is er zo klein, je kunt je kont er niet keren en je spullen er georganiseerd neerleggen.

Maar goed na licht en geluid rond vijf toch maar weer verder gaan slapen en toen rond zeven weer wakker van het getik op mijn tent. Jawel regen! Ik blijf nog maar even liggen dacht ik maar ik hoorde Piet even later alweer druk bezig dus toch maar er uit. Gelukkig hield het snel op met regenen maar de tent wel zeiknat. Maar daar maak ik me al niet druk meer over. Gewoon oprollen en in de zak proppen. Zien we straks wel weer op de volgende camping.

Vandaag was niet gemakkelijk. Een lastige maar wel erg mooie route. Totaal ongeveer 108 km. Gekronkel langs de Maas, er overheen en weer terug , dan er weer langs en weer naar de ander kant. Ongelofelijk wat een water, niet alleen de Maas maar al die uitlopers en plassen. Dus het ging wel eens verkeerd. We werden een onverhard pad opgestuurd. Een stukje verder in het struikgewas lag een smalle ingang naar een verhard fietspad verscholen in het grasland. Wij reden echter een onverhard pad op dat steeds smaller en slechter werd. De boer die zijn land ploegde nam steeds meer pad mee. Tenslotte stonden we tussen de rauwe asperges in het akkerland. Gezien eerdere ervaringen zijn we daar toch maar niet aan begonnen en omgekeerd. Tja en toen reed ik lek op dat geitenpad vol met stenen en puin. De eerste lekke band!

Vandaag stonden overal onder weg stonden de vlaggen strak in de wind. En natuurlijk niet voor ons maar wel voor ons in de verkeerde richting. Veel en harde wind tegen dus. Toen we eindelijk oostwaarts gingen werd het iets minder maar toen begonnen de limburgse heuvels. Maar dat is alsof je thuis komt want die kennen wij natuurlijk als de beste. Toch wel iets lastiger als met de racefiets wat normaal gesproken hier ons vervoermiddel is.

En dan even later eindelijk in het buitenland. Nou ja buitenland; België dus en we zitten dan ook nog in het Duitssprekende deel. Op een Belgische duitssprekende natuurcamping bij Raeren. Een camping met fluitende vogels, briesende paarden, kakelende kippen,kraaiende hanen, rondrennende katers en kruidenplukkende Duitse huisvrouwtjes. Die waren blijkbaar hun eten bij elkaar aan het scharrelen in de natuur. Ze hadden hun mandjes al aardig vol liggen met allerlei groen spul. Ik vroeg of het wel te etende was. Nou we mochten het mee komen klaar maken. Maar we hebben toch maar bedankt want het wordt beslist een vegetarisch potje. We hebben lekker ons brood met beleg wat we onderweg hadden gekocht opgegeten.

De kop is er af.

Vanochtend om 0945 vertrokken uit Ede. Uitgezwaaid door Rinus, Petra, Johan en natuurlijk Ina en José.

Het is weer even wennen; een andere fiets en bagage.Ik ben gewend een paar trappen en ik zit op de 30 km maar dat is nu toch wel anders. Ook je stuur moet je goed vasthouden met al die bagage voor op je wiel. Maar we hebben nog een paar dagen om te wennen voordat we weer met 70 km/u de berg af kunnen.

Vandaag was relatief eenvoudig. Niet teveel wind en vlak. Dus 120 km was een eitje.Onderweg niet veel beleefd. Ja een keer was de weg geblokkeerd en moesten we een heel stuk terug en omrijden. Maar wij ervaren mountainbikers dachten daar toch anders over. Door het bos en dan een omtrekkende beweging zei ik tegen Piet.Tja dat werd een stevige test voor fiets en bevestiging van de bagage. Over wortelpaden en boomstammen en los zand. Maar alles bleef heel en op de fiets.Klein stukje maar en veel tijd bespaard.

En dan het landschap. Mooi afwisselend door de Betuwe, Nijmegen over en langs de Maas. Alleen Brabant was toch wel een beetje saai. Lange wegen, grote boerderijen en strontkarren. En omgekeerde groene badkuipen langs de weg. Ja daar liggen de dooie varkens en kalfen onder die de overbevolkte megastallen uit zijn gedrukt.

We zijn de Maas weer overgestoken bij Neer met een voetveer. Nu staan we op een camping bij Swalmen. De tenten staan al en nu gaan we op zoek naar ons eerste pelgrims biertje.

Inmiddels zitten we op een terrasje in de zon met zicht op de Maas en een heerlijk Gouverneur blond biertje. En zo komen de asperges......

In de benen!

Na een jaar uitrusten vinden we dat de benen weer eens in beweging moeten komen. We zijn ook weer helemaal teruggevallen in ons luxe leventje hier in Nederland dus het mag weer wat primitiever. Ook hebben we weer genoeg zaken om te overdenken dus we gaan weer op pelgrimsreis. Dit jaar vertrekken we richting Rome. Eens kijken of de wierookvaten van paus Franciscus in de St. Pieter groter zijn dan in Santiago. Maar ongetwijfeld gaan we nog andere interessante zaken onderweg tegen komen. In ieder geval zoeken we ook nog een andere Franciscus in Assisi op.

Voordat we al die heilige mannen ontmoeten zal er nog wel heel wat werk moeten worden verzet. We fietsen via Limburg, de Ardennen, Luxemburg, de Vogezen, Zwitserland onderlangs het Bodenmeer en in Oostenrijk de grens over bij Nauders naar Italië. Via de Apennijnen vervolgens Assisi en dan naar Rome. Natuurlijk willen we ook de scheve toren zien dus na ons gesprek met el Pape fietsen we terug via Florence naar Pisa.

De komende dagen is het inpakken en fiets in orde maken. Eerst alles verzamelen wat je mee wilt nemen en vervolgens weer kiezen welke dingen je terug legt. Het moet wel allemaal in die paar fietstassen. Passen en meten dus. In ieder geval wel een extra trui. Vorig jaar hebben we geleerd dat het zelfs in Spanje erg koud kan zijn. Mocht het echt koud worden kunnen we altijd nog samen in één tent gaan liggen. Piet heeft dit jaar een tent met vloerverwarming heb ik begrepen.