Zo ein Tag zo wunderschön wie Heute

Je hebt van die dagen dat alles goed gaat. Lekker geslapen, goed ontbijt, prachtig zonnig weer, goede benen en een mooie tocht met veel te zien en geen verassingen. Nou zo'n dag was het vandaag dus niet!

Niet dat ik wil klagen want ik heb ook vandaag genoten van het fietsen en het vrije gevoel van kamperen. Maar vannacht regende het, dus vanochtend alles nat. Tijdens het afbreken nog wat miezer en ik heb mijn bagage maar onder een afdak gesleept.

Daar ook ontbeten en de boel ingepakt. Wel weer super dat ze dat op die camping hadden special voor de kampeerders met tent. Onderweg toch weer vaak hoog water en geen doorgang. Staat natuurlijk pas te laat aangegeven of helemaal niet. Maar als je het fietspad dan over honderden meters blank ziet staan kun je weer omdraaien. Hoe zit het nu eigenlijk met die Duitse gründlichkeit?

Na een paar keer dit te hebben meegemaakt maar zoveel mogelijk andere wegen gezocht die niet direct langs het water liepen. Maar daar rijd je dan vaak op een drukkere autoweg met weinig uitzicht. Maar soms kom je er toch weer bij de rivier uit. Ook mag je vaak mag niet met je fiets de autoweg op en dan zoek je het zelf maar verder uit.

Plotseling lag er een laag modder op het fietspad. Van die gladde smurrie en ik moest moeite doen om niet onderuit gegaan met de fiets zo glad was het. Nadat ik er door was zat alles onder de modder; banden, tassen, remmen etc. Geen Spaanse klei maar dunne plakkerige modder. Alles maar een beetje met een stokje eraf gesmeerd en weer verder. Er lag wel over 10 meter modder op de stoep door dat ik de fiets steeds een beetje vooruit duwde met schoonmaken. Dat kan er nog wel bij bij de rest van de rotzooi die overal achter gelaten was door de rivier. Vervolgens dacht ik ; ik spuit de boel even af bij een garagebedrijf en gooi een eurootjes in de machine. Komt daar een miezerig straaltje met sop uit. Blijkbaar om de boel in de sop te zetten. Nu had ik modder met sop. Mijn euro muntjes waren op dus de echte hoge drukspiegel kon ik niet gebruiken. Dan maar verder en we poetsen het spul wel als ik een rustdag neem.

Langs de Moezel lag het fietspad gelukkig op dezelfde hoogte als de weg en had ik geen problemen meer. Wel stevige tegenwind. Tja dan mis je toch je fietsmaatje. Ik heb ondertussen elastieken benen. Van die slappe elastiek waar geen kracht meer in zit. Morgen maar een tandje minder.

Ik heb wel genoten van de mooie uitzichten langs de Rijn en Moezel. Mooie dorpen en kastelen en vooral ondergelopen landschappen. Tenslotte kom ik aan op de geplande camping is de helft gesloten door ontruiming ivm hoog water. Geen douches! Tja dan toch maar even verder zoeken. Even de brug over steken en 2 km verder is een camping met douche. Totaal 107 km gefietst en ik zit in een dorp aan de ander kant van Nehrer.

Nu zit ik dan lekker in het zonnetje , heb gedoucht, tentje staat en is weer droog en ik zit aan de chips met bier. Zo komt toch alles weer goed!

Drempelvrees

Dinsdag 7 juni

Gisteravond weer geluk gehad met het onweer en de regen. Een paar druppels en onweer hoorde ik wel maar in de verte. Vandaag in de ochtend veel zon maar later toch weer dreigend.

Maar we hebben helemaal geen water meer nodig! Er lig nog genoeg. Inmiddels langs de Rijn aangekomen en de route voert strak langs het water. Nou ja langs..... Gisteren ben ik nog door het water gereden maar vandaag was het onmogelijk. Geen fietspad maar alleen nog een hele brede rivier. Tja wat doe je dan ? Een omleiding is niet bewijzerd.

Als fietser zoek je het zelf maar uit. Dus maar een beetje omhoog gereden en vervolgens in de goede richting. Uiteindelijk hier op de camping belandt maar dat beloof niet veel goeds voor morgen. De route blijft voorlopig strak langs de rivier.

Als fietser heb je het toch al zo zwaar op de weg. Fietspaden eindigen vaak in een stoeprand waar je dan met je fiets en bagage vanaf dondert om even verder weer tegen een nieuwe stoeprand op te rijden. Hoezo heeft geen fietser een geleidelijke overgang nodig ? Is dat alleen voor auto's.

En dan alle andere ellende als putten, drempels, wegopbrekingen, baustelle, waterafvoergeulen, asfalt reparaties, gr oeven,spleten, op- en afritten over fietspaden. En kom je dan eindelijk uit het stedelijk gebied op een mooi landelijk weggetje heeft de boer daar met zijn strontkar rond gereden en ligt de hele weg vol met hopen opgedroogde koeienstront of akkergrond. Al slalommend moet je daar doorheen om te voorkomen dat de stront om je oren vliegt.

Allemaal drempels die het de fietser moeilijk maken. Iedereen keer ga je daar rammelend over heen en de fietstassen schudden van links naar rechts en op en neer. Verschrik kijk je iedere keer om of alles nog erop hangt en je niets verloren bent. In het begin zijn mijn tassen regelmatig los geschoten. Nu heb ik ze extra beveiligd en gaat het voorlopig goed. Maar de drempelvrees blijft!

Vandaag 100 km gefietst met een redelijk tegenwindje. Ik sta nu op en camping bij Bad Breisig , in de heuvels dus hier houden we droge voeten en kunnen de zandzakken in de kast blijven.

Hoog water

Maandag 6 juni

Vanochtend vanuit de camping in Velden vertrokken.

Was nog erg gezellig gisteravond. Het begon te onweren en te regenen en ik dacht zal ik de zandzakken vast vullen en de stormlijnen aan de tent bevestigen of zal ik maar even naar de kantine gaan op de camping en hopen dat het snel overtrekt. Naar de kantine maar dus. Daar zaten een paar Limburgers plat (dialect) te praten en dan komt er zo'n hollander bij zitten. Haha , ik zei dat ik hier in de buurt gewoond had nog geen km verder. Dus waren ze al verbaasd en toen begon ik ook nog plat te praten. Ja, ik had een paar biertjes op en dacht dan lukt het wel. Het was in 1979 dat ik daar mee gestopt ben toen onze oudste zoon geboren werd. Ik vertelde waar ik gewoond had en wie er in die tijd nog meer woonde. De eigenaar van de boerderij camping woonde daar al heel zijn leven en kon ook al die mensen. Het bleek al snel dat hij de vriendjes en vriendinnetjes die wij hadden in die tijd allemaal kende en daar zelfs nu nog kluste. Het was een echte alternatieveling, bouwvakker met een catweazel kapsel en een praatjes maker.

Na al die verhalen moest ik s'ochtends toch even de oude buurt doorrijden. Dus over de Krosselt en de Lijsterweg naar Venlo. Ons ouderlijk huis was bijna niet meer te herkennen, totaal overwoekerde tuin en in vreemde kleuren geschilderd. Vervolgens naar Venlo over de tegelseweg, mariastraat, even onze kerk bekijken. Tenslotte daar hebben belangrijke gebeurtenissen plaats gevonden. Ik ben er gedoopt, ik ben er misdienaar geweest, ik heb er in het jongeren kerkkoor gezongen , ik ben er getrouwd en mijn vader zijn begrafenisdienst heeft er plaats gevonden. En nog veel meer familiezaken. Daarna door de hendrixstraat, waar ik ben geboren en heb gewoond tot mijn 12 jaar, langs mijn oma's huis, de lager school en de route naar Belfeld. Ik reed in die tijd nog op een Puch met hoog stuur,lange zwarte jas, wapperende lange haren met José achterop, zeg maar de hippie uitvoering, naar broer of zus van José die in Belfeld woonde. Toen deed ik alles nog op de brommer terwijl tegenwoordig de fiets normaal is. Maar ja toen moest ik natuurlijk wel José achterop mee slepen. Dat is altijd nog zwaarder dan de 25 kg bepakking nu.

Kees en Mia wonen er nog steeds dus maar even kijken of ze thuis zijn. Ja hoor Mia is er en Kees is naar zijn werk. Lekkere koffie en even de koekjestrommel leeg eten, zo kan ik er weer een stukje tegen aan. Fijn toch dat je overal familie hebt wonen.

Vervolgens naar Roermond door Beesel, het drakendorp. Geen draak gezien alleen een houten maar die spuugde geen vuur meer. Jammer ik houd wel van draken. Ik ben een echte fantasy liefhebber. Maar daarover een ander keer meer.

Tja na Roermond langs de Roer gereden. En dan regelmatig: Gespert ! Hoches wasser. Tja ik heb het al eerder verteld ik rijd in principe altijd door. Maar eens kijken of dat wel waar is. Meestal lukt het wel maar een keer ja hoor water op de weg.

30 -40 cm dus geen doorkomen aan zonder droge voeten. Mijn schoenen en sokken maar even uitgedaan en in de lage versnelling gezet en gaan.... Valt niet mee kan ik je zeggen met een fiets met bagage. De voortassen kwamen tot halverwege onder water en geven dan veel weerstand. Dus stevig doortrappen op niet stil te vallen of om vallen. Ging net goed. Als de achtertassen ook nog mee onder water zouden komen te staan (hangen iets hoger) dan heb ik vier drijvers aan mijn fiets en ben ik net een watervliegtuig. Alleen ik heb geen propeller en niet genoeg motorvermogen om op te stijgen.

Dus uiteindelijk alleen natte voeten en tassen en aan de andere kant mijn schoen en sokken weer aan gedaan en verder gefietst. Twee Duitse vrouwtjes lukte het niet en stonden midden in de plas stil en schoenen waren uiteraard nat.

Vandaag dus veel water gezien. Alle rivieren en beekjes staan hoog hier en het komt allemaal de kant van Nederland op. Dus ik zou maar vast zandzakken gaan vullen daar.,

Alleen op de wereld

Zondag

Gisteren heb ik Piet opgehaald in het ziekenhuis. Hij is geopereerd aan zijn hand en er is een buitenboordbeugel gemonteerd. Voorlopig blijft die 8 weken zitten en kan hij niet zoveel. Niet fietsen en niet autorijden. Ina mag die elke dag schoonmaken.Als ze maar niet teveel aan de schroefjes draait anders is Piet zijn arm straks 10cm langer.

Wat betreft onze reis naar Rome we denken er al over om die weer een keer oppakken en afmaken. Wanneer weten we nog niet , eerst moet Piet maar eens herstellen.

Tja ik heb natuurlijk opeens een hoop tijd over. Ruim 3 weken eerder thuis. Ik kreeg al een telefoontje van mijn dochter wanneer ik weer kwam werken. En thuis liggen ook nog een paar stevige klussen te wachten. Toch maar niet doen dacht ik. Ik ga een stukje alleen fietsen. Kan ik gelijk eens ervaren hoe het is om alleen een wat langere fietsreis te maken. Mijn plan is om ooit nog een keer door Zuid Amerika te gaan fietsen. Dus vandaag ben ik vertrokken voor een rondje Duitsland tot aan de Moezel dan naar Luxemburg en door de Ardennen, België weer terug naar Nederland. Ruim 1000km is de planning.

Ja, en dan ben je opeens alleen. Geen Piet voor me achter me of langs me. Dat is even wennen. Als het waait kan ik ook niet meer even uitrusten door achter hem te gaan rijden. Dus alleen. Maar alleen op de wereld ? Nee vandaag zat heel Nederland op de fiets of liep buiten te wandelen volgens mij. Hele hordes fietsers en wandelaars ben ik gepasseerd. Het zijn dus voornamelijk de zondagfietsers. Traag als een slak omzichtig heenkijkend en als je belt krijg je precies de verkeerde reactie. Eerst zie je ze denken, ojee er wordt gebeld , dan gaan ze achterom kijken en tegelijk geven ze een slinger naar links. Dan zit ik al langs ze en moet uitkijken dat ik ze niet raak. Roepen, bellen het maakt allemaal niet uit. Wandelaars al niet veel beter. Blijkbaar oefenen voor de 4 daagde. Hele colonnes en met hoe meer mensen men is hoe meer rechten men denkt te hebben. Dat effect heb je trouwens ook met groepen racefietsers.

Vandaag 110km alleen gefietst en aangeland op een camping in Velden waar ik heb een heel veld voor me alleen heb. Een klein tentje verder niemand. Gelukkig zijn we toch niet helemaal alleen op de wereld en heb je overal ergens op de wereld wel familie. Ik ben met het veer overgestoken naar Grubbenvorst en bij Jac en Lia op bezoek gegaan.

Dat was even fijn! Ik heb daar gelijk al het bier opgedronken en lekker meegegeten.

Lia had lekker gekookt en ik kwam precies op tijd binnen. Gelukkig zijn zij zo aardig dat ze alles wilden delen. Speciaal voor mij hadden ze nog gerookte paling die dag ervoor gekocht.

Morgen maar eens kijken of ik nog Duitse vrienden heb.

De terugreis

Zondag 29 mei

Toch nog even een kort verhaaltje om te laten weten hoe het verder met Piet gaat en hoe wij terugkomen.

Met Piet gaat het goed. Hij heeft af en toe wel nog wat pijn in zijn pols en hand met name door de druk van de zwelling. Gelukkig heeft hij de nodige medicijnen meegekregen van het ziekenhuis. Verder is hij ook in orde want ze hebben gisteren een complete medische check uitgevoerd. Ook waar hij geen pijn had is gecontroleerd. Ze zijn bang dat hij later met ander klachten bij hun terugkomt en vervolgens aansprakelijk stelt voor een slechte diagnose. Na een hoop geharrewar met de reis- en zorgverzekering weten we eindelijk sinds vanavond zeven uur waar we aan toe zijn. Hij mag in Nederland geopereerd worden en de terugreis wordt gedekt door de reisverzekering. Morgenochtend staat er om 10 uur een taxi voor de deur die eerst samen met ons de fietsen ophaalt en vervolgens ons terugbrengt naar Nederland. We verwachten rond acht uur s'avonds terug te zijn.

Het is jammer dat het zo afloopt maar gelukkig voor Piet dat het met hem hoogstwaarschijnlijk weer helemaal goed komt.

Jammer van de rest van onze reis. Uiteindelijk hebben we toch bijna 1000 km gefietst. Ik had graag ook nog verder verslag gedaan van onze belevenissen. De verhaaltjes waren bedoeld voor het thuisfront om te laten weten wat wij zoal meemaken en ook om de verhalen na terugkomst niet allemaal te moeten vertellen. Maar ook voor ons zelf als een verslaglegging, zeg maar dagboek. Aan de hand van verhaaltjes herinner je achteraf veel gemakkelijker wat je allemaal hebt meegemaakt en gedaan. Ook over de gang van zaken gisteren in het ziekenhuis en het hotel had ik met gemak weer een leuk verhaal kunnen schrijven. Maar dat bewaren we nu maar voor als we weer echt thuis zijn.

Groeten van Piet en Gé

Einde verhaal

Vandaag is plotseling een einde gekomen aan ons avontuur.

Piet is gevallen met de fiets en heeft zijn pols gebroken. Dus geen vrolijk verhaal vandaag. Hij raakte mij met zijn bagagetassen toen hij langszij kwam en verloor de controle over de fiets. Hij heeft enkele schaafwonden , een snee die gehecht moest worden boven zijn oog en dus een gebroken pols. Het is een breuk die geopereerd moet worden omdat de breuk door loopt tot in het handbeentje. Wij hebben uren gezeten in het ziekenhuis voordat het eea duidelijk werd. Het plan is zo zsm terug naar Nederland om daar te opereren. Ivm met zwelling en geen directe noodzaak is dat de beste optie.

We gaan nog het eea regelen met de verzekering. Ik zou in theorie alleen verder kunnen fietsen maar dat doe ik niet. Alleen fietsen vind ik op zich geen probleem maar vanuit deze situatie niet fijn. We zullen het dus een andere keer af moeten maken.

Met Piet is nu alles weer goed, hij heeft een beetje pijn maar is er verder goed aan. We zitten momenteel in een hotel en hopen maandag of dinsdag terug in Nederland te zijn. Iedereen bedankt voor de aandacht en reacties zover.

Het Zwitserlevengevoel

Na een stevige rit gisteren hebben we vandaag wat rustiger aangedaan. Piet gaf aan dat ik gisteren er toch iets te hard aangetrokken had. Vooral in de stad. Piet is als een diesel, die komt langzaam op gang. Ik ben meer een Ferrari, ik geef gas en ben weg. Voordat Piet op stoom is staat hij al weer stil voor het volgende stoplicht of kruispunt. Ik geef iets meer gas en neem de volgende kruising of stoplicht nog even mee. Ik heb vandaag mijn Ferrari maar op stal gelaten en mijn Fiat 500 meegenomen. En toch hebben we vandaag precies 100km en 730 hm gereden.

Prachtig weer vandaag tussen de 25 en 30 graden. En het landschap is ook prachtig.Als je hier rond rijdt vraag je je af Warum ist es am Rhein zo schön. Ja prachtige uitzichten over het water met bergen op de achtergrond, mooie steden en dorpen met veel historische gebouwen, gezellige terrasjes. En als je s'avonds aan het water zit en van de rust kunt genieten weet je waarom je dit doet.

Is dit nu het Zwitserleven gevoel? Of is dat als je in de bergen rijdt en over de alpenweiden uitkijkt met de daar rondhuppelende Milka koeien met hun luidende bellen en vervolgens komt Heide in klederdracht al jodelend de berg af huppelen. Nou voor mij is het zwitserlevengevoel toch heel,iets anders. Ik krijg daarbij het gevoel dat ik word afgezet en belazerd. Die prijzen hier zijn echt schandalig. Een brood meer als € 4 , een cola bijna € 4, en overnachting op de camping ongeveer € 30. Dat is twee keer zoveel als we betaalde in Nederland, België en Frankrijk. Uiteten zelfde verhaal. Ik vroeg aan de campingeigenaar waarom het zo duur was. Ja zegt die omdat alles in Zwitserland duur is. Tja handige jongens die Zwitsers. Blijven neutraal dus geen plunderende buren, willen niet in de EU dus bepalen zelf hun prijzen, hebben een Zwitsers bankgeheim dus iedereen met veel geld parkeert zijn geld en zij worden er ook rijk van. En als je door hun land reist betaal je de hoofdprijs.

Ik denk als ik terug ben in Nederland dat ik handtekeningen ga ophalen voor een referendum dat Zwitserland in de EU moet zodat ze vervolgens hun prijzen neutraliseren.

Het zwitserlevengevoel is blijkbaar alleen voor Zwitsers. Mijn zwitserlevengevoel is dat ik hier voorlopig niet meer terug kom.

Chemische oorlog

Donderdag 26 mei

Goed uitgerust gaan we er vandaag weer tegen aan. We zijn nu een week weg met 6 fietsdagen en een rustdag. Totaal 670 km gefietst en 4800 hoogtemeters.

Vandaag fietsten we door de Elsas. Een prachtig gebied met heel veel druivenvelden en gezellige dorpjes met van die mooie vakhuizen. Terwijl wij door de velden rijden zien we toch af en toe vreemde figuren rondrijden. Mannen in rubberen pakken en gas maskers op. Wat is hier hand de hand vragen wij ons af. De eerste wereldoorlog is toch voorbij? Toch gaat blijkbaar de chemische oorlogsvoering nog gewoon door want even later worden wij besproeid met een chemisch goedje. Het blijkt bedoeld te zijn voor de druivenstruiken. Deze worden blijkbaar bedreigd door allerlei ongedierte.

Nou wij zullen voorlopig geen last meer hebben van luizen en andere bloedzuigers na twee keer een lading over ons heen te hebben gekregen.

Wat wij wel eens vergeten is dat terwijl wij ons fruit puntgaaf en mooi fruitig gekleurd in de winkelschappen willen hebben liggen er op het platte land een chemische oorlogsvoering plaats vind.

Nadat we door Basel zijn gecrost zijn we aanbeland bij een mooie camping aan de Rijn 10 km ten zuidoosten van Basel. Wel Zwitserse prijzen en dat is even wennen. We zullen tijdelijk ons dagelijks budget omhoog moeten bijstellen.

Vandaag weinig hoogtemeters maar wel ruim 140 km.